Koopverslaafd? Real confessions of a shopaholic!

Het lijkt wel alsof we in tijden van crisis steeds vaker horen over shopaholics, vrouwen die koopverslaafd zijn en hierdoor flink in de problemen komen. Misschien omdat we onszelf juist in mindere tijden een instant gevoel van geluk willen geven met cadeautjes, ook al zouden we dit geld beter kunnen besteden aan rekeningen, de huur en hypotheek. TLC zendt er een real life serie over uit en vrouwenbladen staan er vol mee. Heb jij ook vaker dan je lief is – of je portemonnee het toelaat, de kriebels om iets voor jezelf te kopen, ook al heb je al die spulletjes echt niet nodig? Gastredacteur Marlien Besselink ging op onderzoek uit en interviewde Isabel, een echte shopaholic.

Anderhalf jaar geleden raakte Isabel (27) haar baan kwijt. Ze had het geluk weer snel aan de slag te kunnen bij een restaurant, maar ze moest wel inleveren op haar salaris. Dat betekende: geen Michael Kors tassen en geen schoenen van Dolce & Gabbana meer. Toch kon Isabel niet stoppen met kopen: “Er was altijd wel een reden te verzinnen waarom ik iets moest hebben.”

“Toen ik mijn eerste baan kreeg, verdiende ik opeens bakken met geld. Ik ging op mezelf wonen, kocht een auto, leuke kleding en aan het einde van de maand had ik zelfs nog geld over om te sparen. Na twee jaar kreeg ik promotie en ik kon mijn geluk niet op. Ik kon nu echt alles kopen wat ik wilde en daar raakte ik aan gewend. Gelukkig spaarde ik nog wel iets, maar ik kocht ook heel veel. Merkkleding, dure sieraden, meubelen voor mijn huis en luxe verzorgingsproducten: het maakte me gewoon gelukkig. Als ik de stad in liep voelde ik de spanning al. Mijn hart ging sneller kloppen en hoe dichter ik in de buurt kwam van mijn favoriete winkel, hoe harder ik ging lopen. Als ik iets gekocht had voelde ik me blij. Ik vond het gewoon heel belangrijk om er goed uit te zien, dan voelde ik me zekerder. Ik denk dat mijn koopverslaving op dat moment al begonnen was.”

Ontslag
“Mijn problemen kwamen op het moment dat ik mijn baan kwijtraakte. Het ging slecht met het bedrijf waar ik werkte en een groot deel van de werknemers werd eruit gegooid. Gelukkig vond ik vrij snel een baantje in een restaurant, maar ik verdiende wel stukken minder. Toen ging het fout. Mijn spaargeld raakte op. Aan het begin van de maand betaalde ik mijn huur, daarna gaf ik binnen een week mijn maandsalaris uit. Ik bleef leven naar mijn oude maatstaven, terwijl ik me dit niet kon veroorloven. Op dat moment dacht ik dat het wel weer goed zou komen. Als ik een betere baan vond zou ik weer meer verdienen. Maar die baan kwam er niet en ik kreeg steeds meer aandrang om te kopen. Het was toen niet eens meer omdat ik de spullen zo graag wilde, maar omdat het kopen zelf me zo gelukkig maakte. Het gaf me een kick. Dat gelukkige gevoel na een aankoop verdween alleen steeds sneller en daardoor ging ik nog meer kopen. Mijn opslagkamer raakte vol met spullen die ik niet gebruikte. Ik kocht vooral kleding, accessoires, make-up en verzorgingsproducten. Wanneer ik in de stad liep, voor bijvoorbeeld alleen een rolletje plakband, riep de kleding naar me.  Er was altijd wel weer een reden te verzinnen waarom ik iets moest hebben. Als een bepaalde jas er in mijn maat niet meer was, reed ik meteen naar Utrecht of Den Haag om hem daar te kopen. Ik was echt obsessief bezig.”

Angst
“Mijn vriendinnen maakten vaak opmerkingen: ‘Alweer iets nieuws?’, ‘Waar doe je dat toch allemaal van?’ Maar ik lachte het altijd weg: ‘Die trui heb ik al járen’. Ook zei ik vaak dat ik kleding met heel veel korting had kunnen scoren of bij een tweedehandswinkel had gekocht. En als ik naar mijn ouders ging droeg ik vaak bewust dezelfde kleding. Dan maakte het me niet uit hoe ik eruitzag. Het liegen tegen mijn familie en vriendinnen was vreselijk. Ik had schulden bij de bank en bij internetwinkels: in totaal zo’n 8.000 euro. Het knaagde aan me en ik was bang. Ik hield alles en iedereen voor de gek en dat kon ik niet langer. Uiteindelijk ben ik naar mijn zus gegaan en heb ik haar alles verteld. Ik heb een uur lang aan een stuk door gehuild. Het was zo fijn om mijn hart te kunnen luchten. Daarna ben ik ook met mijn ouders gaan praten. Die voelden zich ontzettend schuldig omdat ze nooit iets in de gaten hadden. Zij hebben me enorm geholpen met mijn financiële problemen en een deel van mijn schuld afbetaald. Voorwaarde was dat ik in therapie zou gaan.”

Afkicken
“Tijdens de tweede sessie met mijn therapeut werden mijn pinpas en creditcard doorgeknipt en de periode die daarop volgde was erg zwaar. Ik moest een dagboek bijhouden en opschrijven hoe ik me voelde voor en na een aankoop. Mijn negatieve zelfbeeld was de oorzaak van mijn koopgedrag. Bij ieder paar schoenen dat ik kocht, zag ik mezelf in een mooie jurk over straat huppelen. Ik zou de hele wereld aankunnen. Therapie doet me goed. Ik zie in waar mijn problemen vandaan komen. Ongeveer een half jaar geleden heb ik bijna alle spullen die ik tijdens mijn verslaving heb gekocht, weggedaan. Mijn zus en ik huurden een kraampje op de jaarlijkse markt bij ons in de buurt. Het was een heel emotioneel moment. Aan de ene kant was ik heel blij dat ik afstand kon doen van de spullen die ik een half jaar daarvoor nog van levensbelang vond, aan de andere kant was het heel moeilijk. Ik schaamde me. Helaas word ik nog regelmatig aan dit moment herinnerd; vorige week nog zag ik mijn tas om de arm van een vriendin bungelen. Dat is nog steeds wel even slikken. Van een shopverslaving kom je ook niet zomaar af. Iedere dag is nog steeds een gevecht. Een koopverslaving is niet zoals een alcoholverslaving. Bij een alcoholverslaving drink je gewoon geen druppel meer, maar ik zal altijd winkels in moeten gaan. Ik ga nu nog maar één keer per maand kleding shoppen en dan neem ik alleen contant geld mee, zodat ik niet meer kan uitgeven. Mijn schulden heb ik inmiddels  bijna afgelost, mede dankzij mijn ouders, maar ik ben er nog niet. Ik moet nog steeds aan mezelf werken. Eén ding is zeker: rood staan doe ik nooit meer!”

Hoe herken je een shopverslaving?
Ongeveer 2% van de Nederlandse bevolking heeft een koopverslaving. Oorzaken van een shopverslaving kunnen eenzaamheid, depressiviteit en een tekortkoming in de jeugd zijn, maar ook het hebben van een eerste baan kan funest zijn: als iemand eindelijk zelf beschikking krijgt over geld. Therapie kan helpen om een shopverslaving te overwinnen. De volgende vijf criteria helpen je een shopverslaving te herkennen:

– Kopen voor de kick en vaak een ‘down’ gevoel na een aankoop.
– Nieuwe aankopen verstoppen voor vrienden of familie.
– Grapjes maken en liegen over je aankopen.
– Impulsief kopen en dingen kopen waar je eigenlijk geen geld voor hebt.
– Constant je spaargeld aanbreken of geen reserves opbouwen ondanks het feit dat je een goed inkomen hebt.

(Tekst: Marlien Besselink)

Misschien vind je dit ook leuk:

My Shopping Addiction: Liever een nieuwe Louis Vuitton dan seks?
Mode Onderzoek: Nederlandse vrouw voelt zich stijlvoller dan haar vriendinnen

Tags: Koopverslaafd, online shopping, Real life, Shopaholic, shoppen.